(Acute) pijn heeft normaal gesproken een signaalfunctie, oftewel het waarschuwt ons voor schade en gevaar.

Bij chronische pijn is er een ander proces gaande: er is sprake van aanhoudende pijnklachten ondanks dat veelal de oorspronkelijke verwonding of ziekte genezen is.

Pijn wordt als chronisch beschouwd als de pijn langer bestaat dan van het normale beloop van het herstel mag worden verwacht. Een duidelijk afkappunt van een tijdsduur voor normaal herstel is echter niet te geven. In de praktijk wordt over het algemeen gesproken van chronische pijn als deze langer dan drie maanden aanhoudt.

Daarnaast bestaan er aandoeningen gepaard gaande met chronische pijn zonder de verwachting op normaal herstel, zoals bij reumatoïde artritis, osteoartrose en gemetastaseerde kanker. Andere aandoeningen zoals migraine worden gekenmerkt door klachtenvrije episodes en perioden wanneer de pijnklachten opvlammen.

De oorzaak van chronische pijn is hierdoor vaak moeilijk te bepalen. Ook de behandeling hiervan is lastig. Chronische pijn is complex en kan een forse impact hebben op het dagelijks functioneren, stemming, sociale interactie en arbeid. Daarbij kunnen zowel de mate van het ervaren van chronische pijn als ook de gevolgen op fysiek, psychologisch en sociaal gebied het herstelproces bemoeilijken.

Het begrijpen en effectief behandelen van chronische pijn is in ontwikkeling. Er is helaas geen ‘one-size-fits-all’ behandeling mogelijk voor mensen met chronische pijn, aangezien de ervaring en omstandigheden voor iedere persoon uniek zijn.

Veel chronische pijnpatiënten zoeken naar een balans tussen mogelijkheden, verplichtingen en verwachtingen.

Bij het onderzoeken en behandelen van chronische pijn in het houdings- en bewegingsapparaat kan het dan ook zijn dat verschillende zorgprofessionals, zoals (revalidatie-)artsen, fysiotherapeuten, psychologen of pijnspecialisten, betrokken zijn. Zorg op de juiste plek voor de mens met chronische pijn staat hierbij voorop.